Week 2 & 3: Met o.a. : De hel van 3976!

Hoihoi fijne vrienden uit ons koude kikkerlandje (en natuurlijk al onze internationale volgers die Nederlands begrijpen),

Het is alweer een tijdje terug dat we iets getypt hebben. Er is natuurlijk weer veel gebeurd! Helaas kunnen we geen foto s bijplaatsen (waar zitten al die tekens op deze toetsenborden?) omdat ons kabeltje van de camera in Rio de Janeiro is....

Zaterdag 13 november hebben we voor het eerst bij ons gastgezin gegeten. Erg gezellig en meteen kennis gemaakt met onze huisgenoten (Deens echtpaar van rond de 70 jaar, Guitar hero uit Amerika, Guatemalteek die medicijnen studeert, rare oude-militair en natuurlijk het gastgezin). Rik heeft in zijn beste Spaans nog aan de Guitar hero gevraagd of hij wat wilde spelen (terwijl dat natuurlijk ook gewoon in het Engels kon). Nog geen minuut later werd er aan tafel een goede jam-sessie weggegeven met Bob Marley - Redemption Song, John Denver - Country road en wat eigen songs. ´s (ah, gevonden) Avonds nog even de hort op geweest. Met David zijn we op dinsdag ook nog even gaan chillen bij een vriend van hem, Richard. Een grappige homosexuele Amerikaan die niet bij kon komen dat hij op bezoek was geweest in Antigua bij Dokter Casanova (dat was dus serieus de naam van mijnheer de dokter) Op het visitekaartje van Richard dat we van hem hadden gekregen stond: Acteur, Producer and Man of Leisure, heerlijk!
 

De volgende dag zouden we met een gezin uit de sloppenwijk van Ciudad Vieja en Marten, Mireille, Annemiek en Roelof naar een zwembad gaan. Het frapante was dat de familie nog geen eens wist dat er een buitenzwembad was op 5 km afstand van hun huis. Zo werden we weer eens geconfronteerd met het feit hoe klein de wereld van deze mensen is. Onvoorstelbaar natuurlijk. Als afsluiter zijn we met zijn allen gaan eten bij de Pollo Campero, de KFC / McDonalds van Guatemala. De kinderen waren helemaal door het dolle heen want dit soort exclusieve uitstapjes zijn normaal gesproken alleen

weggelegd voor de rijke mensen. Erg mooi om de familie zo´n mooie dag te bezorgen. Daarnaast heeft Eline ook nog even wat mondjes bekeken van de kinderen en de moeder geinformeerd over de stand van zaken, erg leuk natuurlijk. ´s Avonds afgesproken met Marten voordat hij vertrok naar Rio en nog even een Sjisja gerookt in een Arabisch restaurant. Dit alles natuurlijk onder het genot van een paar heerlijke Gallos (bier van Guate).



Maandag staat weer een nieuw avontuur op het program: Spaanse les! Iedereen heeft ons voor gek maken omdat we 8 uur per dag gaan zweten op een nieuwe taal, maar die-hards als we zijn hebben we de stier gewoon bij de horens pakken. Met onze docenten hebben we bizarre onderwerpen de revue laten passeren: Draagt de Kerstman in Argentinie ook een muts en winterjas, de burgeroorlog in Guate, drugshandel, politiek, religie etc. Het vervelende is dat we alleen in de tegenwoordige tijd kunnen praten en weinig woorden praten, terwijl we veel dingen over het verleden spreken. Onze maestros hebben dus in totaal 80 uur met twee kleine kinderen spreken. Knappe is dat ze ons wel begrijpen. We gaan nu dus weer overstappen naar normaal Nederlands en niet meer schrijven zoals we in het Spaans spreken, want dat leest gewoon niet zo lekker weg.
Uiteraard hebben we wel nog een aantal woordgrapjes in het Spaans proberen te maken, zoals:
- Calle de Leche = de Melkweg
- Perro Calientie = Hotdog (bestond al)
- ¿Tu llevas los pantalones en la casa? = Heb jij de broek aan in huis?
- Toco madero = afkloppen.
Daarnaast weet Rik als jurist dat kleine afwijkingen grote verschillen kunnen maken. Zo ook in het Spaans:
Me llamo Rik, tengo 26 años = Ik ben Rik en ben 26 jaar.
Me llamo Rik, tengo 26 anos = Ik ben Rik en heb 26 anussen....
Soy abogado = Ik ben een advocaat.
Soy avocado = Ik ben een avocado.....

Donderdag hebben we met Academia Colonial een Maya familie bezocht, waar we uitleg kregen over hun tradities. Toen er gezocht werd naar vrijwilligers om iets te showen, kunnen jullie natuurlijk al wel op jullie klompen aanvoelen wie hiervoor de meest geschikte kandidaten waren...... De foto´s zullen het verhaal wel beter vertellen (scheelt jullie ook weer tijd).



In Guatemala rijden er echt belachelijk veel auto´s die zelfs over datum zijn voor de sloop! Bij de Durendal rally zouden ze geweigerd worden. Daarnaast probeerden straatverkopers ons te hypnotiseren met een soort panfluit om ons vervolgens dat apparaat door onze neus te boren. South Park heeft er al eens aandacht aan besteed...

Vrijdagavond ons zogenaamde laatste avondmaal gehad bij de Casa Familia. Uiteraard hebben we wat flessen wijn ingeslagen om dat niet ongehoord voorbij te laten gaan. De Gato Negros (jaja Circes) vonden gretig aftrek. Als afscheid heeft Eline nog een vriendschapsbandje gekregen van Eddy en terwijl Rik hem in de gaten hield kreeg hij op de valreep ook een zakmes van gekke Ed. Zeer geslaagd dus. Vervolgens doorgegaan naar een groot feest van NDG. Een goede live-band speelde daar ook wat aangename nummertjes. Erg paradoxaal en mooi was het om te horen wanneer ze Pink Floyd speelde met The Wall - We don´t need no education. Waar kennen we dat ook al nog meer van...

Het weekend van 20-21 november zouden we onze trip weer op een hoger plan tillen. Onder het motto ´Je moet laag willen gaan om hoog te kunnen eindigen´ zijn we de Acatenango Vulkaan van 4000 meter gaan beklimmen. Hennekens en Schmeetz: Eet dit (Hymalaya pussies)! Het weer was helaas bar en boos en de klim diep zwart. Eline had een vriendje meegenomen die haar backpack droeg met slaapzak, matje, kleren en eten. Omdat Rik geen gezichtverlies kon lijden, heeft hij niet voor deze optie gekozen. Op 3100 meter hebben we onze tenten opgeslagen en overnacht. Het leek wel de hel op aarde, Eline kreeg het bijna niet warm en de natte kleren konden natuurlijk op deze hoogte niet drogen. Aangezien de morgenstond goud in de mond heeft, zijn we zondag rond 6 uur opgestaan om de laatste 1000 meter te bedwingen. We hadden een schitterend uitzicht op de - nog actieve - Fuego vulkaan. Leuk dat hij speciaal voor ons een ochtend boertje liet, zo is ons aller Fuego dan wel weer. No time to waste, op naar de top! Helaas zaten we voor vertrek nog boven de wolken, maar die stegen al snel. Bij de 3900 meter mochten we niet meer verder omdat het te gevaarlijk was verder te gaan, door de kou, slecht zicht en erg harde wind. Wat een deceptie en dat maar voor 89 dollar de neus! #%&(&/)%(#%

Om bij te komen zijn we ´s avonds naar de bioscoop gegaan met Roelof! Heel relax eten tijdens de film, haha, goed concept! Naast burrito´s stond The Hangover op het programma. In het Spaans lekker vrij vertaald naar ¿Que Paso Ayer? (Wat gebeurde er gisteren). Een leuke afwisseling en een goede taaltraining door de ondertiteling te lezen.

Maandagavond vertrokken we naar Tikal, een oude Mayastad in het noorden van het land. Nadat we waren afgedropt bij een busterminal, wat meer leek op een drugsopvanghuis, hebben we tien uur tussen de Guatemalteken gezeten. Low budget, maar dan hedde ook wa. Dinsdagochtend in Tikal aangekomen en tussen de aapjes, mega bomen en andere natuurlijke schoonheden door de oude stad gestieffeld. Nog wat tempels beklommen en wat mooie kiekjes gemaakt die we dus helaas niet up kunnen loaden voor deze veelbezochte blog. Gelukkig kon Google ook wat plaatjes vinden. In Tikal in contact gekomen met twee aardige gasten uit Nederland. De Rotterdamse neven Pieter en Steven waren zo vriendelijk om deze twee kinderen een liftje te geven naar Flores. Gebabbeld over van alles en nog wat en maar weer eens geconstateerd dat we na deze reis nog wat andere oorden moeten gaan bezoeken! Gezellig gegeten en gedronken aan het meer met de mannen en teruggegaan richting de bus. De volgende tien uur zouden we weer mogen reizen over de supergoede snelwegen die Guatemala rijk is.

Woensdagavond een dinertje georganiseerd met wat bekenden van NDG. Roelof, Annemiek en Mireille waren verplicht om op te komen draven bij dit spectaculaire festijn. Wederom was een goede fles wijn een goede start voor een mooie avond. Heerlijk gegeten en afgesloten bij een tent waar een soort Buena Vista Social Club speelde. Als houterige Hollanders zaten we jaloers te kijken naar een paar flexibele chicos en chicas op de dansvloer. Leuk dat kroegjiven, maar daar kan je hier niks mee. Al met al een waardig afscheid van onze mooie tijd in Antigua!

Donderdagochtend, inmiddels 25 november, stonden we alweer om 4 uur op straat te wachten op onze shuttlebus naar Guatemala City. Als we 27 december in Panama City willen zijn, moeten we nu toch echt stappen gaan maken naar het zuiden. In het busje kwamen we in contact met een Spaans sprekende Griek die meteen een goede binnenkomer had. Hij was aan de spuitpoep en vroeg meteen naar diarree remmers, gelukkig hadden we nog een rugzuik vol met drugs. Via El Salvador en Honduras zijn we doorgereisd naar Managua. Daar ´s nachts om 00.30 aangekomen en we kunnen jullie vertellen dat dat een stad is waar je niet rond dat tijdstip wil zijn. In Nederland, Guatemala en onderweg al veel slechte verhalen gehoord, dus dat had geen positieve invloed op de sfeer. Omdat angst een slechte raadgever is, hebben we natuurlijk veel te veel betaald voor een taxi (6 dollar ipv ongeveer 1 dollar). Maar we zaten in ieder geval wel veilig in een hotel. Gelukkig weet de locale bevolking ook perfect de angst van de toeristen uit te buiten.... Enfin, de volgende morgen maar snel doorgereisd naar Granada, een mooie post-koloniale stad bij Lago de Nicaragua.

Overigens dient opgemerkt te worden dat twee Amerikaanse vrouwen in Guatemala hadden verteld dat de busreis naar Nicaragua levensgevaarlijk was en dat we beter het vliegtuig konden pakken. Aangezien dat 200 euro de neus scheelde, hebben we besloten de stoute schoenen aan te trekken en gewoon met de bus te gaan. Niets was minder waar dan de verhalen van de (waarschijnlijk) erg rijke Amerikanen: We hebben nog nooit zo´n relaxe busreis gehad van 20 uur. Op het gemis van een 1,5 liter fles met een mix van Safari-Cola, was deze reis tien keer beter dan een enkeltje Lloret de Mar --> en wij kunnen met gepaste trots zeggen dat we uit ervaring spreken! Vertrouwen in de mensheid, daar begint het allemaal mee...

Uiteraad hebben veel andere mooie momenten de blog niet gehaald, maar we hebben een strenge selectie aan de poort. Daarnaast willen we ook nog wat te vertellen hebben als we terug zijn! De aankomende tijd staat er al weer veel moois op het programma, maar daarover de volgende keer meerrrrr! Bedankt wederom voor de reacties en we hopen dat everybody In Qontrol is in Nederland of op een of andere manier ook een mooie Qlimax heeft beleefd...!

XXX Eline en Rik

PS: We hebben uit betrouwbare bronnen gehoord dat het lastig kan zijn een reactie te plaatsen, maar gewoon blijven proberen en vooral een google-account aanmaken...... Dit zeggen we uiteraard niet om de weinige reacties goed te praten!